Onderweg bezoeken we in Pilahuin een markt van hooglandindianen, waar nooit toeristen komen. Erg leuk om al die Andesmensen bij elkaar te zien.

Iedereen was druk bezig met inkopen doen of eten en drinken. Mannen en vrouwen van alle leeftijden komen niet alleen daarvoor, maar de markt is ook een sociale ontmoetingsplaats voor jong en oud.

Onderweg naar de entree plassen we wat af. Meerdere malen per uur moeten we de bus uit, maar uiteindelijk blijkt het goed te helpen tegen de hoogteziekte. Is het aanvankelijk bewolkt en regent het soms, plotseling zien we de top van de Chimborazo in de volle zon liggen, een schitterende vulkaan.

Gestaag stijgen we steeds hoger en als we de entree naderen zien we een grote groep vicuña ‘s.

De entree van het park ligt op 4300 meter hoogte. Het is er behoorlijk winderig en koud. Een lokale vrouw komt ons al breiend tegemoet. De kolibries, die op het dak van het gebouw achter haar rondvliegen krijg ik helaas niet op de foto.

Op 4800 meter aangekomen voelen we ons nog goed, hoewel we nog het idee hebben op een boot te staan. Na de maaltijd in de refugio Carrel, een Oostenrijks aandoende hut, gaat dat over. Dan gaan we lopen naar 5041 meter.

Gina en ik doen het rustig aan en zijn dan ook de laatsten van de zeven mensen, die dit punt bereiken. De laatste meters blijft de gids bij ons en we krijgen een hug als we boven zijn.

Bij de refugio Whymper denken we dat we nog verder moeten, maar we zijn al op 5041 meter en hoeven niet verder. We zijn blij dat we zijn meegegaan en we deze hoogte gehaald hebben. We maken nog wat groepsfoto 's en constateren dat iedereen die het gehaald heeft een blauwe jas aan heeft. Grappig!

De mountainbiketocht vanaf de Chimborazo is één van de leukste onderdelen van de reis en wellicht wel de allerleukste. Tijdens de afdaling wisselt het landschap sterk, maar steeds blijft de Chimborazo het beeld domineren, zoals hier waar de witte top scherp aftekent tegen de groene hellingen.

Na de afdaling naar 4800 meter krijgen we bij de refugio Carrel onze mountainbikeuitrusting. Het is behoorlijk koud, ondanks dat we veel laagjes aan hebben, maar we zijn wel goed beschermd tegen vallen.

Het eerste deel is onverhard en 9 kilometer lang. De weg is breed en lijkt niet steil, maar je moet constant in de remmen en het is behoorlijk hobbelig.

De top van de Chimborazo ligt behoorlijk in de wolken en ook waar wij rijden is er geen zon, dus het blijft erg koud. Bij de entree van het park op 4370 meter hoogte wrijft Hennie Gina s handen warm, die ijskoud geworden zijn.

Wart verder naar beneden komen we op de geasfalteerde weg, dan wordt het gemakkelijker, hoewel er dan wel wat verkeer is. We stoppen regelmatig om wat foto 's te nemen. De Kolos van de Andes, zoals de Chimborazo ook wel genoemd wordt, blijft adembenemend.

Onderweg neem ik ook nog foto 's van Jikke en Maartje. De begeleidende auto 's wachten ons steeds op, blijven achter en halen ons dan weer in. Zo is er altijd assistentie indien nodig.

Ook als we al bijna beneden zijn, blijft de Chimborazo het beeld bepalen. Inmiddels is het niet koud meer en wordt het fietsen steeds aangenamer.

Samen met Hennie en Annemiek van Langelaar leggen we het laatste gedeelte van de tocht af.

In de buurt van het eindpunt zien we de vulkaan Tunguruha, één van de actiefste vulkanen van Ecuador. Dit is ook de vulkaan die we vanuit Baños zouden gaan bekijken 's avonds.

Als de avond valt bereiken we ons hotel in Riobamba. De Chimborazo, één van de drie vulkanen die vanuit het dorp te zien zijn, domineert - net als overdag - ons beeld. 's Avonds vieren we tijdens het diner de verjaardag van Ralph. Het was een geweldige dag, die ik niet graag had willen missen. Een aanrader voor iedereen die het gebied bezoekt.